Bel of WhatsApp ons op +31 619 234 586
siam rehab logo

Gecontroleerd Drinken – Behandelmethode voor Alcoholafhankelijkheid

Gecontroleerd Drinken - Behandelmethode voor Alcoholafhankelijkheid

Gecontroleerd drinken (GD) maakt deel uit van de benadering van schadebeperking voor alcoholafhankelijkheid en is ook een vorm van behandeling voor alcoholafhankelijkheid (ADT). Deze behandelingsmethode bestaat sinds de jaren 1970 en kan een effectieve methode zijn. Desondanks heeft de behandeling, ondanks herhaalde studies, een controversiële geschiedenis gekend bij therapeuten, de populaire media en in onderzoeksliteratuur.

De Geschiedenis en Controverse van Onderzoek naar Gecontroleerd Drinken

De Sinclair Methode is een behandeling voor alcoholafhankelijkheid die is ontworpen om een pavloviaanse techniek genaamd farmacologische extinctie toe te passen. Dit omvat het gebruik van een opiaatblokkade zoals naltrexon, waardoor gewoontevormend gedrag verandert in gedrag dat gewoontes uitwist. Het doel is de drang om te drinken te verminderen, waardoor de patiënt terugkeert naar een staat van denken vóór zwaar drinken.

Bij de Sinclair Methode moet een patiënt naltrexon of nalmefene één tot twee uur voor het drinken innemen. Naltrexon kan op lange termijn worden ingenomen, maar nalmefene moet na één jaar gebruik worden stopgezet. Beide zijn opiaatantagonisten en verstoren de beloningscyclus in het lichaam door de drang om te drinken te verminderen. Volgens onderzoeken heeft de Sinclair Methode een succespercentage van 78% en is het een toonaangevende behandelmethode in Finland.1

In tegenstelling tot behandelingsklinieken die doorgaans voorschrijven om naltrexon of nalmefene dagelijks in te nemen, vraagt de Sinclair Methode aan patiënten om de medicatie 1-2 uur vóór het drinken in te nemen op dagen dat er alcohol zal worden geconsumeerd. Op dagen dat er geen alcohol wordt geconsumeerd, hoeft er geen medicatie te worden ingenomen, waardoor de patiënt kan genieten van een natuurlijke afgifte van endorfines door activiteiten en levensgebeurtenissen. Volgens het cumulatieve onderzoek van de Sinclair Methode en opiaatantagonistische medicijnen, waaronder Selincro, zijn het geen anti-craving medicijnen en zullen ze deze effecten niet produceren wanneer ze worden gebruikt in combinatie met onthouding.2 Gebruikers van de medicijnen die worden aanbevolen door de Sinclair Methode moeten alcohol consumeren nadat ze het medicijn hebben ingenomen om farmacologische extinctie te laten plaatsvinden. Naarmate de behandeling vordert, zou er een afname moeten zijn in alcoholconsumptie en een toename van nuchtere dagen. De Sinclair Methode raadt ook aan dat patiënten doorgaan met het bezoeken van artsafspraken en counseling.

Hoe Farmacologische Extinctie Werkt

Wanneer alcohol wordt geconsumeerd, geeft de hersenen endorfines vrij, chemische stoffen die pijn verlichten en sensaties van plezier of euforie opwekken. Herhaalde blootstelling aan de afgifte van endorfines door alcohol creëert en versterkt de wens of drang om te drinken. Volgens voorstanders van de Sinclair Methode is drinken een aangeleerd gedrag, en een voorbeeld van conditionering. Hoewel conditionering nuttig is voor overleving, kan dit mechanisme ook gedrag en gewoonten versterken die schadelijk zijn voor de gezondheid van het individu, waaronder alcoholafhankelijkheid (evenals bijkomend antisociaal gedrag).

Farmacologische extinctie als een resultaat van behandeling werkt omdat het helpt om de conditionering in de hersenen ongedaan te maken of om te keren. Wanneer Selincro vóór het drinken wordt ingenomen en alcohol wordt geconsumeerd, zal de hersenen endorfines vrijgeven, maar receptoren zullen voorkomen dat de endorfines zich aan hen kunnen binden. Net als naltrexon verbiedt Selincro deze verbinding. Er wordt geen versterkend gedrag gebruikt, en er wordt geen onthouding opgelegd aan een individu. Na verloop van tijd, zonder positieve versterking, neemt de wens om te drinken af. Wanneer het gedurende een periode van 4-6 maanden wordt gebruikt, wordt zwaar of afhankelijk drinkgedrag uitgedoofd. Het is belangrijk op te merken dat farmacologische extinctie de drinkervaring niet verandert. Als iemand de neiging heeft om de opwinding van drinken na te jagen, zoals naar feesten gaan, kunnen gedragstherapieën ook worden opgenomen in de behandeling.

Onthouding versus Gecontroleerd Drinken

Vaker wel dan niet hebben patiënten gemengde gevoelens over het opgeven van alcohol, zelfs als ze het probleem kunnen herkennen en hoe dit hun relaties, werk, financiën of gezondheid beïnvloedt. De waarheid is dat alcohol een integraal onderdeel is geworden van iemands leven. Zonder kunnen leven lijkt misschien een onhaalbaar idee dat in wezen onbespreekbaar is. Daarom kan het eisen van onthouding uiteindelijk een afhankelijk persoon juist wegdrijven van het aanpakken van het probleem.

Deze hechting en algemene mindset van een afhankelijk persoon kan in strijd zijn met de huidige positie en dominante opvatting van Anonieme Alcoholisten, afkickklinieken en behandelingsprofessionals, namelijk dat mensen met alcoholafhankelijkheid volledig en permanent van alcohol (en drugs) moeten afzien. Gecontroleerd drinken wordt over het algemeen verworpen, waarbij voorstanders van onthouding zeggen dat zo’n doel schadelijk kan zijn en ontkenning zou kunnen mogelijk maken, evenals het negeren van de behoefte om toe te geven dat er een probleem is.

In verschillende klinieken is gecontroleerd drinken een alternatieve behandelingsbenadering geworden wanneer de patiënt niet wil, of het gevoel heeft dat hij niet volledig kan stoppen. Hoewel controversieel, is gecontroleerd drinken een strategie die een persoon helpt om hun alcoholgebruik tot een matig niveau te verminderen. Gedurende een bepaalde periode, vaak tussen 6 en 8 maanden, is het idee dat door het verminderen van het alcoholgebruik, de gevolgen veroorzaakt door afhankelijkheid kunnen worden aangepakt en verminderd.

Onderzoeken naar gecontroleerd drinken zijn veelbelovend en suggereren dat de behandeling succesvol is voor afhankelijke mensen die geen ernstige verslaving aan alcohol hebben ervaren, een stabiele baan hebben, voldoende sociale steun, een gemiddeld inkomen en een goede opleiding hebben. 3 Bij ernstige alcoholisten was gecontroleerd drinken, al dan niet met Selincro-behandeling, niet zo succesvol. Deze resultaten toonden een langzame afname van het vermogen om alcoholgebruik onder controle te houden, waardoor terugkeer naar zwaar drinken ontstond.