De Stigma van Verslaving

Wanneer de gemiddelde persoon het woord “verslaafde” hoort, zullen er waarschijnlijk onmiddellijke oordelen worden geveld. Of je het nu leuk vindt of niet, helaas is dit hoe samenlevingen over de hele wereld zijn gevormd. Mensen, vooral degenen die nooit direct of indirect verslaving hebben ervaren, hebben de neiging te denken dat een verslaafde een “loser, crimineel of tweederangs burger” is. Hoe deprimerend dit ook klinkt, het is de waarheid. Mensen die middelen misbruiken, gemeenschappen van herstellende mensen, bekende individuen en beroemdheden worden meedogenloos bespot en geëxploiteerd zodra hun verslaving aan het licht komt.

In de Verenigde Staten definieert de American Society of Addiction Medicine verslaving als een “primaire, chronische ziekte van de hersenbeloning, motivatie, geheugen en gerelateerde schakelingen.” Daarentegen kijken experts in het Verenigd Koninkrijk en Australië vaak naar verslaving als zijnde gerelateerd aan diepgewortelde psychologische of emotionele trauma’s of chronische lichamelijke aandoeningen. In ieder geval is het idee dat een persoon ervoor kiest om verstrikt te raken in de cyclus van drug- en alcoholmisbruik vaak niet het probleem. Dus waarom denken mensen automatisch aan verslaving als een falen? Waarom noemen sommige mensen een verslaafde een loser? En waarom proberen overheden die beweren verslaving te beschouwen als een ziekte of diepgeworteld probleem voortdurend het misbruik te bestrijden met hun “War on Drugs”? Dit leidt duidelijk alleen tot strafrechtelijke vervolging en verdere problemen. Het is ook een contradictie in die zin dat het helemaal geen probleem aanpakt, diepgeworteld of niet. Politiek en agenda’s daargelaten, is er duidelijk een stigma van verslaving. Dit stigma is wijdverbreid in bijna alle landen, gemeenschappen, religies, etniciteiten en culturen. Het is ook een van de meest belemmerende stigmata en houdt ongetwijfeld de vooruitgang van de mensheid tien keer tegen.

In een eerdere studie werd een groep mensen gevraagd om hun eerste indruk van het woord “verslaafde” te beoordelen. De meerderheid van de mensen verklaarde dat het een “gedesoriënteerde, ongezonde, magere, lage, mannelijke ‘hippie’ met gedrags- en huidproblemen was die leed aan een ziekte.” Het is een triest feit omdat mensen die alcohol of drugs misbruiken, in alle soorten en maten voorkomen. Mannen, vrouwen, leidinggevenden, koks, leraren en artsen; iedereen is in wezen vatbaar voor misbruik. Het risico neemt echter toe wanneer er omgevings-, psychologische, fysieke of emotionele stressoren samenvallen met het gebruik.

Het idee dat iedereen die drugs of alcohol misbruikt, zwak is of minder waardig is voor zorg en mededogen, en dat deze menselijke wezens als tweederangs burgers worden behandeld, is zeer waarschijnlijk een van de belangrijkste oorzaken van het hoge sterftecijfer, maatschappelijke uitdagingen en verdere problemen. Overweeg de volgende kwesties die bijdragen aan de stigmatisering van verslaving.

Het Vermijden van Behandeling – De gedachte alleen al om naar een verslavingsbehandelingscentrum te gaan, kan ontzettend afschrikken. Dit heeft deels te maken met de angst om gelabeld te worden als verslaafde, junkie, alcoholist, enzovoort, en dat dit stigma hen zelfs na jaren van herstel zal blijven achtervolgen. Iemand met een verslaving kan zoveel angst, schuld of schaamte hebben dat ze liever de gevolgen van gebruik ondergaan dan om hulp vragen. Door het stigma van “een verslaafde” weg te nemen, zouden meer mensen waarschijnlijk met hun arts, baas of rehabilitatie praten over het krijgen van hulp.

Het Bagatelliseren van de Verslaving – Het medische systeem, vooral de westerse benadering, is opgezet om een snelle beoordeling te maken en het probleem (min of meer) te ‘pleisteren’. Artsen negeren maar al te vaak de mogelijkheid dat verslaving een factor is in de gezondheidscrisis van een individu. Bovendien kan vanwege de stigma’s die aan verslaving kleven, er aarzeling of zelfs onwil zijn om passende behandelingsopties aan te bevelen.

Het Negeren van Onderliggende Psychologische Stoornissen – Tot wel 50% van alle mensen met verslavingen heeft een onderliggende psychologische stoornis zoals depressie, PTSS, bipolaire stoornis, OCD of schizofrenie. Het is gebruikelijk dat behandelingscentra deze samengaande problemen identificeren na het uitgebreid spenderen van tijd met het individu. De realiteit is dat in veel gevallen deze geestelijke gezondheidsproblemen de verslaving veroorzaakten of mogelijk maakten. Anderzijds verergerde het drug- en alcoholmisbruik de symptomen van de geestelijke stoornis. In ieder geval veroorzaakt dit een cyclus die buitengewoon moeilijk te doorbreken is.

Naar de Gevangenis Gestuurd Worden – Een van de grootste stigmata van verslaving is wanneer een persoon wordt aangeklaagd, vervolgd en naar de gevangenis wordt gestuurd omdat ze iets bezaten waar ze ernstig aan verslaafd waren. Het is de moeite waard om op te merken dat bepaalde drugs dodelijk kunnen zijn als ze onmiddellijk worden stopgezet, waaronder alcohol en benzodiazepines. Het is niet ongebruikelijk dat iemand zonder te betalen de apotheek uitloopt met diabetesmed.